داستانی از پائولوکوئیلو
شخصی بود که تمام زندگی اش را با عشق و محبت پشت سر گذاشته بود و وقتی
ازدنیارفت همه می گفتند به بهشت رفته است . آدم مهربانی مثل او حتما به بهشت
می رفت .در آن زمان بهشت هنوز به مرحله کیفیت فراگیر نرسیده بود. استقبال از
او باتشریفات مناسب انجام نشد.دختری که باید او را راه می داد نگاه سریعی به
لیست انداخت و وقتی نام او را نیافت او را به دوزخ فرستاد . در دوزخ هیچ کس
از آدم دعوت نامه یا کارت شناسایی نمی خواهد هرکس به آنجا برسد می تواند
وارد شود .آن شخص وارد شد وآنجا ماند.چند روز بعد ابلیس با خشم به دروازه
بهشت رفت و یقه پطرس قدیس را گرفت پطرس که نمی دانست ما جرا از چه قرار
است پرسید چه شده است؟ابلیس که از خشم قرمز شده بود گفت : آن شخص را که
به دوزخ فرستاده اید آمده و کارو زندگی ما را به هم زده.از وقتی که رسیده نشسته
وبه حرفهای دیگران گوش میدهد...در چشم هایشان نگاه می کند.. به درد و دلشان
می رسد حالا همه دارند دردوزخ با هم گفت وگو می کنند .. یکدیگر را در آغوش
می کشند و می بوسند . دوزخجای این کارهانیست!!! بیایید واین مرد را پس بگیرید
وقتی راوی قصه اش را تمام کرد با مهربانی به من نگریست و گفت:
((با چنان عشقی زندگی کن که حتی اگر بنا به تصادف به دوزخ افتادی ...خودشیطان تو را به بهشت بازگرداند)) پائولو کوئلیو
*شریف ترین دلها دلی است که اندیشه ی آزار کسان درآن نباشد
منبع : ایمیل