از راه رسیده ایم مسزوری چند
ما راست زهررنج وبلاسوری چند
دیدارچو هست نقد،ما را چه زیان
دیدار گر انکار کند کوری چند
خواجه ابوالوفای خوارزمی
مقیمان خرابات الست
رندان، که مقیمان خرابات الستند.
ازغمزه ساقی، همه آشفته ومستند.
برخاسته اند ازسر مستی به ارادت،
زآن روز،که درمیکدهء عشق نشستند.
تا چشم به نظاره آن یار گشادند،
از دیدن اغیار ؛ همه دیده ببستند.
زان شورش ومستی،که زهستی نهراسند،
نشکفت اگر!ساغروپیمانه شکستند.
ازنشئه آن باده،که عشق قدیم است،
ازجوی حوادث، همه یکباره بجستند.
دست ازهمه آفاق، فشاندند زغیرت ،
ای دوست،بیندیش!که باری،زچه رستند؟
از ذوق بلانوش خرابات ، خرابند ،
در شوق بلی گوی مناجات الستند.
ازهستی خود، جانب مستی بگریزند ،
تا خلق ندانند، که این طایفه هستند.
مانند حسین، از سرکونین گذشتند ،
-با این همه،ازطعن بداندیش،نرستند.
حسین بن منصور حلاج
ای دل
گرگنج طلب داری، از مار مترس ای دل!
ورخرمن گل خواهی، ازخار مترس ایدل!
از طعنه بدگویان، زنهار، مترس ای دل!
از رندی و بدنامی، گر ننگ نمی داری،
ازفخر طمع برکن، وز عار مترس ای دل!
گر طالب دیداری، از خلد برین بگذر،
ور نور بدست آمد، ازنار مترس ای دل!
چون نرگس بیمارش،خون می خوراگرمستی!
ور زآنک شود جانت-بیمار- مترس ای دل!
گر همدم منصوری، رو لاف انالحق زن!
چون دم زنی ازوحدت،ازدارمترس ای دل!
جان را چو فدا کردی،از تن مکن اندیشه،
چون ترک شترگفتی،از بار مترس ای دل!
قول حکما بشنو،کان دم، که قدح نوشی،
اندک خورو،ازمستی،بسیارمترس ای دل!
صدبار ترا گفتم، کامروز، که چون خواجو،
- اقرار نمی کردی! زانکار مترس ای دل!
ابوالعطا کمال الدین محمود
معروف به
خواجوی کرمانی
تو کجا می روی؟
باز، ای سوار شوخ، کجا می روی ؟ مرو!
آن این چه رفتن است؟چرا می روی؟مرو!
هردم ز رفتن تو، بلای دل است و دین،
ای کافر بلا ! چه بلا می روی؟ مرو!
چین برجبین فکنده ، برون رفتنت خطاست،
ای ترک چین! به راه ختا می روی ، مرو !
بر عزم گشت، خرم و خندان شدی سوار،
ای گل، که همچو باد صبا می روی، مرو!
دل رفته است و، از پی او تندتند می روی،
با آنکه از پی دل ما می روی، مرو!
گفتی: برون روم، که هلالی شود هلاک،
او خود هلاک شد، تو کجا می روی؟ مرو!
مولانا بدرالدین هلالی استرآبادی
معروف به
هلالی جغتایی
هزار پیمانه
من مستم وباده های مستانه خورم
در هر نفسی هزار پیمانه خورم
ساقی مدهم شراب، ساغر ساغر
خم خم بدهم وگرنه خمخانه خورم
حسینی یزدی
متوفی