جواد

حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام

 درود بروی

درخانه خدا طواف می کرد که مردی معنای ((جواد)) را

از او پرسید .

حضرت در پاسخ فرمود :

سخن تو دوچهره دارد.

اگر در باره مخلوق می پرسی ، بدان جواد کسی است

که آنچه را خدا براو واجب شمرده بپردازد که اگر نپردازد

بخیل است ؛

و اگر درباره خالق می پرسی،

بدان که

 او چه ببخشد و چه نبخشد

جواد است،

زیرا

 اگربه بنده ببخشد،چیزی راکه ازآن وی نبوده بخشیده است

واگر نبخشد، چیزی را که ازآن وی نبوده نبخشیده است

منبع:مجمع البحرین

 برگرفته ازکتاب کلمة الامام الحسن ع

تالیف : شهید سیدحسن شیرازی

زلف و خال

شب شمع یکطرف رخ جانانه یکطرف

من یکطرف  در آتش و پروانه  یکطرف

افکنده  بهرصید دل من ز  زلف و خال

دام بلا   ز  یکطرف  و  دانه    یکطرف

از عشق او به گریه و خنده روز و شب

عاقل  ز یکطرف ، دل  دیوانه    یکطرف

بر هم  زنند  مجمع   دلهای   عاشقان

باد صبا  ز  یکطرف  و  شانه    یکطرف

مات    جمال   ماه وش   مهر  طلعتت

دیوانه  یکطرف  شد و  فرزانه  یکطرف

ترک شراب کردم و ساقی بعشوه گفت

پیمان  ز یکطرف  من و پیمانه  یکطرف

ایمان وکفرزلف ورخش دل چودیدگفت:

زد کعبه  یکطرف  ره و بتخانه   یکطرف

رفعت  سمنانی

طره هندو

هرسو که دویدیم  همه سوی تودیدیم

هر جا که  رسیدیم  سرکوی تو  دیدیم

هر  قبله  که  بگزید  دل  از بهر  عبادت

آن  قبله  دل را   خم   ابروی  تو  دیدیم

هرسرو روان راکه دراین گلشن دهراست

بر رسته  ببستان و لب  جوی تو  دیدیم

ازباد صبا   بوی خوشت  دوش  شنیدیم

با    باد صبا    قافله   موی  تو     دیدیم

روی   همه  خوبان  جهان   بهر  تماشا

دیدیم    ولی    آینه    روی  تو    دیدیم

در   دیده   شهلای  بتان    همه    عالم

کردیم  نظر   نرگس   جادوی تو    دیدیم

تا   مهر   رخت  بر   همه  ذرات    بتابید

ذرات   جهان را ، بتک و  پوی   تو  دیدیم

در   ظاهر  و باطن    بمجاز  و   بحقیقت

خلق دو جهان را، همه رو سوی تو دیدیم

هر عاشق بیچاره  که  در جملگی  تست

بر  پای  دلش  سلسله   موی تو   دیدیم

سر  حلقه    رندان    خرابات    مغان  را

اندر  شکن   حلقه  گیسوی  تو   دیدیم

از  مغربی  احوال  مپرسید   که   او   را

سودازده    طره   هندوی    تو     دیدیم

مولانا : شمس مغربی 

هرچه بادا باد ، باد

ایزد اندر  عالمت  ای عشق ، تا  بنیاد  داد

عالمی  بر  باد شد ، بنیادت  ای  برباد باد

من نه آن بودم که آسان رفتم اندردام عشق

آفرین   بر فرط   استادی   آن   صیاد    باد

سنگدل صیاد، آخر  رحم کن، این صید تو :

تا بکی  دربند  باشد ؟  لحظه ای  آزاد  باد

ناله من چون رسد هرشب بگوش بیستون

بانگ  برآرد  که :   فرهاد و فغانش  یاد  باد

بیستون ! فرهاد را هرگز به من نسبت مده

از  زمین  تا آسمان  فرق  من و  فرهاد  باد

من به مژگان میکنم آن کار، کو با تیشه کرد

صد  هزاران   فرق   ریزه موی  با  پولاد  باد

سوختی برباددادی جان و عقل و دین و دل

خانه ام  کردی خراب ، ای خانه ات  آباد باد

من که  میدانم  زعشق تو نخواهم  بردجان

پس سخن  آزاد  گویم ، هرچه  بادا باد ، باد

دائما  رسوای   عام و  مبتلای  طعن  خلق

همچو(عشقی) هرکه اندردام عشق افتادباد

میرزاده عشقی 

آن دو بد مست

بر سر ار تیغ زنی  یا  بگذاری ، تاجم

سهل باشد، مکن از بندگیت اخراجم

نرگس مست توعقل ودل ودینم بربود

آن دو بد مست نمودند، عجب تاراجم

حاکمی برمن، و من هم متظلم زتوام

غیر عدل تو شها، نیست دگر منهاجم

پاکبازم ،  اگرم   دل  بدهی   نستانم

جان  گذارم  بسر  بازی  تو ،  لیلاجم

سوختی شهر دلم را و نمودی  ویران

نیست انصاف دگر  آنکه ستانی تاجم

روی  چون ماه نکوی تو بود  فردوسم

خاک  درگاه   رفیع  تو  بود ،  معراجم

سخن حق بسر دار، نگوید همه کس

این کمان را بکشم باز، که من حلاجم

آهوانه  چه کنی صید دل خلق که من

آهوی  چشم  کماندار   تو  را   آماجم

محزون اسدآبادی