گرگنج طلب داری، از مار مترس ای دل!
ورخرمن گل خواهی، ازخار مترس ایدل!
از طعنه بدگویان، زنهار، مترس ای دل!
از رندی و بدنامی، گر ننگ نمی داری،
ازفخر طمع برکن، وز عار مترس ای دل!
گر طالب دیداری، از خلد برین بگذر،
ور نور بدست آمد، ازنار مترس ای دل!
چون نرگس بیمارش،خون می خوراگرمستی!
ور زآنک شود جانت-بیمار- مترس ای دل!
گر همدم منصوری، رو لاف انالحق زن!
چون دم زنی ازوحدت،ازدارمترس ای دل!
جان را چو فدا کردی،از تن مکن اندیشه،
چون ترک شترگفتی،از بار مترس ای دل!
قول حکما بشنو،کان دم، که قدح نوشی،
اندک خورو،ازمستی،بسیارمترس ای دل!
صدبار ترا گفتم، کامروز، که چون خواجو،
- اقرار نمی کردی! زانکار مترس ای دل!
ابوالعطا کمال الدین محمود
معروف به
خواجوی کرمانی
