من و خاک در میخانه
اولم رام نمودی به دل آرامی‌ها
آخرم سوختی از حسرت ناکامی‌ها
تو و نوشیدن پیمانه و خشنودی دل
من وخاک در میخانه و بدنامی‌ها
چشم سر مست تو تا ساقی هشیاران است
کی توان دست کشید از قدح آشامی‌ها
قدمی رنجه کن از سرو سمن ساق به باغ
تاصنوبر نزند لاف خوش اندامی ها
می‌خورد مرغ دل از دوری خال و خط تو
غم بی دانگی و حسرت بی‌دامی‌ها
عاقبت چشم من افتاد بدان طلعت نیک
چشم بد دور از این نیک سرانجامی‌ها
سر و پا آتشم از عشق فروغی لیکن
پختگی‌ها نتوان کرد بدین خامی‌ها
فروغی بسطامی
سودای خام
ای قاصر از ادای صفاتت زبان ما
کی در خور ثنای تو باشد بیان ما
ماکی به ذات خویش چوتصویرمی رسیم
تا از تو آشکار نگردد نهان ما
ازحرص دانه درقفس هستیم ورنه بود
در اوج هفت چرخ بلند آشیان ما
عمر عزیز در سر سودای خام رفت
دردا متاع یأس سراسر دکان ما
ایمان مکن ز((مخفی)) بیچاره ات دریغ
یارب دمی که می بری از تن روان ما
شاه بیگم
سیده نسب
معروف به
مخفی بدخشی
شاعره افغانستانی
نشاط عمر
گرنشاط عمر خواهی با همه یکرنگ باش
صلح کن بادیگران باخویشتن درجنگ باش
زیب النسا بیگم شاعره هندی
متخلص به مخفی
توچه فکرمی کنی؟
غنچه بادل گرفته گفت:
زندگی
لب زخنده بستن است
گوشه ای درون خودنشستن است
گل به خنده گفت
زندگی شگفتن است
با زبان سبز راز گفتن است
گفتگوی غنچه وگل ازدرون باغچه بازهم به گوش می رسد
توچه فکر میکنی
کدام یک درست گفته اند
من فکرمیکنم گل به راز زندگی اشاره کرده است
هرچه باشد اوگل است
گل یکی دوپیرهن بیشتر زغنچه پاره کرده است!
قیصرامین پور