ای خواجه وثوق

 

 

بهار 

 خطاب به 

 وثوق الدوله  

قلبم به حدیثی  که  شنیدی  مشکن

عهدم به خطائی  که ندیدی  مشکن

تیغی که  بدان  فتح نمودی  مفروش

جامی که به آن باده کشیدی مشکن

پاسخ  

وثوق الدوله 

 به بهار

ای تیغ  خمیده  من  ترا  بفروشم

وی جام زدوده درشکستت کوشم

در  وقت  جدال   تیغ  دیگر  گیرم

هنگام  نشاط  جام  دیگر نوشم

جواب  

بهار  

ای خواجه وثوق ، گاه غرق تو رسد

هنگام خمود  رعد  و  برق  تو  رسد

جامی که شکسته ای به پای تو خلد

تیغی که فکنده ای به  فرق تو رسد