طایر لامکانی ام

 

 

گر برود  هزار جان ، با غم  عشق  او خوشم ،

من که به عشق زنده ام،منت جان چراکشم!؟

خضر زآب زندگی ، خوش نزید ، چنانکه  من ،

_ از هوس  جمال  او  ، زنده  در آب و  آتشم .

من که ز عشق  مردنم  ، هر نفس  آرزو  بود ،

بهر  لقای  جاودان  ،   آب  حیات  می چشم.

بر  سر نطع   نیستی ،  پای  نیاز   اگر  نهم !

روح  قدس  بیفکند  ،  بر سر سدره   مفرشم .

باده   عشق   می برد   درد  سر   خمار  عقل ،

ساقی عاشقان بده  ،  زان می ناب  بی غشم .

شش جهت است،چون قفس،جای دراونمی کنم،

طایر  لامکانی ام ، من  نه  اسیر   این  ششم !

آتش   اشتیاق   تو  ،  سوخت  دل  حسین  را ،

شمع صفت،ولیک من- باهمه سوز- دل خوشم.

حسین

بن منصور حلاج