اگردل ببندی

جهان ای شگفتی به مردم نکوست

چو  بینی  همه درد  مردم  از وست

یکی   پنج  روزه   بهشتست  زشت

چه نازی  به این   پنج  روزه  بهشت

ستاننده    چابک     رباییست    زود

که  نتوان   ستد  باز   هرچ  او   ربود

سراییست   بر وی   گشاده    دو در

یکی  آمدن  را   شدن ،  زآن   به در

نه   آن    کآید     ایدر    بماند    دراز

نه آنرا  که   رفت  آمدن   هست  باز

چوخوانیست بر ره که هرکس زپیش

شود زود چون  خورد  ازو بهر خویش

بتی  هست   گویا   میانش  اهرمن

فریبنده  دل ها   به  شیرین   سخن

هر آنکش   پرستد   بود   بت پرست

چه  با او  چه   با دیو  دارد  نشست

چه  چابوک   دستست  بازی سگال

که   در  پرده     داند   نمودن   خیال

دو   پرده     بر  این    گنبد    لاجورد

ببندد   همی   گه   سیه   گاه   زرد

به بازی   همین   زین  دو پرده  برون

خیال   آرد    از   جانور     گونه  گون

بتی شدتنش از رشک و جانش ز آز

دو  دست  از امید و  دو پای  از  نیاز

دل  از بی  وفایی  و  طبع  از  نهیب

رخان  از  شکست  و  زبان  از فریب

دو گونه   همی  دم  زند سال و ماه

یکی   دم سپید  و  یکی  دم  سیاه

یکایک      دم  ما     شمارد   همی

اگر    سالیان    از    هزاران    فزون

در او   خرمی ها   کنی   گونه گون

به  باغی   دو  در    ماند  ار  بنگری

کز این   در  در آیی ،  وزان   بگذری

بر  او  جز  نکوهش  سزاوار  نیست

بر این   هر دو دم  کاو   برآرد همی

که  آنک  آفریدش   سبکبار  نیست

کنون  چون  شنیدی  بدو  دل  مبند

و گر   دل  ببندی   شوی   در  گزند

گرشاسپ‌ نامه اسدی توسی

منبع : شعرآور اولین دانشنامه شعروادبیات فارسی