هزاردستان عشق

 

ما  گدایان    خیل   سلطانیم

شهر بند      هوای    جانانیم

بنده  را   نام  خویشتن   نبود

هر چه  ما را  لقب نهند  آنیم

گر    برانند   و  گر  ببخشایند

ره  به  جای  دگر  نمی دانیم

چون دلارام  می زند شمشیر

سر    ببازیم  و  رخ   نگردانیم

دوستان در هوای  صحبت  یار

زر فشانند و  ما  سر  فشانیم

مر  خداوند عقل  و   دانش  را

عیب ما  گو مکن  که   نادانیم

هر  گل نو   که  در  جهان  آید

ما به عشقش  هزار دستانیم

تنگ چشمان  نظر به میوه کنند

ما   تماشا   کنان     بستانیم

توبه سیمای شخص می نگری

ما    در   آثار   صنع    حیرانیم

هرچه گفتیم جزحکایت دوست

در همه عمر از  آن  پشیمانیم

سعدیا بی  وجود   صحبت یار

همه  عالم به  هیچ  نستانیم

ترک  جان  عزیز  بتوان   گفت

ترک      یار   عزیز       نتوانیم

حضرت مصلح الدین

سعدی شیرازی