وای ما ! ای وای این دیر کهن
تیغ لا در کف نه تو داری نه من
دل ز غیر الله بپرداز ای جوان !
این جهان کهنه در باز ای جوان !
تا کجا بی غیرت دین زیستن ؟
ای مسلمان! مردن است این زیستن !
مرد حق باز آفریند خویش را
جز به نور حق نبیند خویش را
بر عیار مصطفی خود را زند
تا جهان دیگری پیدا کند
حضرت علامه
اقبال لاهوری
بیچاره دلم چو محرم راز نیافت
واندر قفس جهان هم آواز نیافت
در زلف سیاه ماهروئی گم شد
تاریک شبی بودکسش باز نیافت
امیرفخرالدین محمودبن
امیریمین الدین طغرای مستوفی فریومدی
معروف به
ابن یمین فریومدی
گفتم آن چشم مژه گفت نه بیمارانند
آن دو و این خیل سیه جامه پرستارانند
بر کلاه حرم ایمن نیم ای کعبه حسن
ز این دو هندو که بر اطراف تو طرارانند
دزد اگر خرقه صوفی ببرد مغبون است
صرفه با اوست که آسوده سبک بارانند
خون خلقی به تکلف بخوری ای لب یار
گر تو ضحاکی و زلفین سیه مارانند
هیچ کس را خبر از عالم آزادی نیست
مگر آنان که به دام تو گرفتارانند
مردم مدرسه را نیک شناسم یغما
کافرستم اگر این طایفه دیندارانند
یغما جندقی
چقدر
زود دلم تنگ می شود
برای طبیعت ترد کوه های ستبر خاکستری،
بانگ دشت هایی صورتی
با بوی تند بخشش پر پروانه ها،
سقوطی به رنگ دویدن و
رها شدن
در این مسئله های بی شمار عاشق
کاش
چوپان زلال ساده ای بودم !
زهرا محمدی (سها)
بوستان
شانه
به شانه ی هم تکیه داده اند
دو شاخه سبزسبز
بالای دیوار
دیوار
دیوار
تیغ فروشده درسینه ی زمین
یک سینه
یک قلب
وتکه تکه
تکه
جدایی
دیوار
دیوار
محدوده ی تملک بی جان تکه ها
محدوده ی تن ها
شانه به شانه ی هم
تکیه می دهند
همراه نور نور
بالاتر از دیوار
بالاتر از حد
بالاتر از آوار
دو سبز
سبز سبز
سیما یاری
