دور اما چه قشنگ

من نه عاشق بودم

و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

من خودم بودم و یک حس غریب

که به صد عشق و هوس می ارزید

من خودم بودم دستی که صداقت میکاشت

گر چه در حسرت گندم پوسید

من خودم بودم هر پنجره ای

که به سرسبزترین نقطه بودن وا بود

و خدا میداند بی کسی از ته دلبستگی ام پیدا بود

من نه عاشق بودم

و نه دلداده به گیسوی بلند

و نه آلوده به افکار پلید

من به دنبال نگاهی بودم

که مرا از پس دیوانگی ام میفهمید

آرزویم این بود

دور اما چه قشنگ

که روم تا در دروازه نور

تا شوم چیره به شفافی صبح

به خودم می گفتم

تا دم پنجره ها راهی نیست

من نمی دانستم

که چه جرمی دارد

دستهایی که تهی ست

و چرا بوی تعفن دارد

گل پیری که به گلخانه نرست

روزگاریست غریب

تازگی میگویند

که چه عیبی دارد

که سگی چاق رود لای برنج

من چه خوشبین بودم

همه اش رویا بود

و خدا می داند

سادگی از ته دلبستگی ام پیدا بود

جبران خلیل جبران

بنده عشق

دل به صورت  ندهم نا شده سیرت معلوم

  بنده ی عشقم و هفتاد و دو ملت معلوم

زاهدا    هول  قیامت   مفکن   در دل   ما

 هول  هجران  گذراندیم  و   قیامت معلوم

مهرالنّساء

نورجهان بیگم

مخفی تهرانی

کشتی کشتی ، دریا دریا

عصیان خلایق ارچه  صحرا صحراست

در پیش  عنایت تو  یک برگ  گیاست

هر چند  گناه ماست  کشتی کشتی

غم نیست که رحمت تو دریا دریاست

 سلطان السالکین

حضرت

ابوسعید ابوالخیر

وادی عشق

این  وادی عشق  طرفه  شورستانی است

غافل منشین که خوش حضورستانی است

هر  دل که  در او  داغ بتی   شعله  فروخت

هر  جا   میرد   چراغ    گورستانی    است

حضرت سلطان السالکین

شیخ ابوسعید ابوالخیر

لطف عام

گر باده   همی  به جام داری   خوش باش

معشوقه   اگر   به کام  داری   خوش باش

وین   هر  دو    اگر   نداری و     دل   داری

خوش باش که لطف عام داری خوش باش

محمد فکور صفا

متخلص به

فکور