سخن نیکو
قولوا للناس احسن ما تحبون ان یقال لکم
با مردم
به نیکوترین وجهی که می خواهید
با شما سخن گفته شود،
سخن بگویید
حضرت امام محمدباقر علیه السلام
دریای علی
در عین علی هوالعلی الاعلاست
در لام علی سر الهی پیداست
در یا علی سوره حی القیوم
برخوان وبه بین که اسم اعظم آنجاست
حضرت حکیم افضل الدین
محمد مرقی کاشانی
( بابا افضل کاشانی )
جهان ازنظرعارف وجاهل
جهان ازنظرعارف وجاهل
تا لذت انس چشیدم وحشت درجهان نیافتم
اگر به سوراخ سوزنی رفتم آن را به گشادگی آسمان یافتم
و به هرتاریکی که نگاه کردم آن را روشن دیدم ؛
محبوب و مکروه را همه محبوب یافتم.
دراندیشه افتادم که :
((به این گشادگی ، مردمان چرا درتنگی اند! و با این روشنی ، جهان
برچشم خلایق چرا تاریک است ! ))
دانستم که آن تنگی دل خودشان است که جهان برایشان
تنگ می نماید،
حال آنکه عالم ساکن است ، سر اوست که می گردد ؛
و همچنین دانستم
که آن تاریکی چشم ایشان است که جهان برایشان تاریک می نماید ،
همچون آن شخص که کور شدبا اهل خانه گفت:
(( چه شد چراغ شمارا که بمرد؟ ))
ای خواجه ، این چراغ توست که که بمرد ، چراغ خانه روشن است.
القصه برلب آتش مردن عیبی عجیب است ،
و با این نورپاشی رهین ظلمات بودن را بدبختی
سبب است صفت وحشت دوزخ شنیده ای؟
جایی می شناسم موحش تر ازدوخ ، و آن
درون دل جاهلان است. صفت انسی بهشت شنیده ای ؟
جایی می شناسم انیس تر ازبهشت
و آن درون دل عارفان است.
(( مکاتیب قطب ))
سر دیگ تسلی
عالم همه زین میکده بیهوش برآمد
چون باده زخم بیخبر ازجوش برآمد
چندانکه گشودیم سر دیگ تسلی
سرپوش دگر از ته سرپوش برآمد
حرفی بزبان آمده صدجلد کتابست
عنقا بخیال که فراموش برآمد
ای بیخبران چاره فرمان ازل چیست
آهی که دل امروزکشد دوش برآمد
عبدالقادر بیدل دهلوی
جلوه آن ماه پری
هر جا سخن از جلوه آن ماه پری بود
کار من سودا زده ، دیوانه گری بود
پروازبه مرغان چمن خوش که درین دام
فریاد من از حسرت بی بال و پری بود
گر اینهمه وارسته و آزاد نبودیم
چون سرو ، چرا بهره من بی ثمری بود
روزیکه زعشق توشدم بی خبرازخویش
دیدم که خبرها همه از بی خبری بود
بی تابش مهر رخت ای ماه دل افروز
یاقوت صفت، قسمت ما خون جگری بود
دردا ، که پرستاری بیمار غم عشق
شبها همه درعهده ی آه سحری بود
فرخی یزدی