کیست این پنهان
کیست این پنهان مرا در جان و تن
کز زبان من همی گوید سخن؟
این که گوید از لب من راز کیست؟
بنگرید این صاحب آواز کیست؟
درمن اینسان خودنمایی میکند
ادعای آشنایی می کند
کیست این گویا و شنوا در تنم؟
باورم یارب نیاید کاین منم
متصلتر با همه دوری به من
از نگه با چشم وازلب با سخن
خوش پریشان با منش گفتارهاست
در پریشان گوئیش اسرارهاست
گوید اوچون شاهدی صاحب جمال
حسن خود بیند بسرحد کمال
از برای خودنمائی صبح و شام
سر برآرد گه ز روزن گه ز بام
با خدنگ غمزه صید دل کند
دید هرجا طایری بسمل کند
گردنی هرجا در آرد در کمند
تا نگوید کس اسیرانش کمند
لاجرم آن شاهد بالا و پست
با کمال دلربائی در الست
جلوه اش گرمی بازاری نداشت
یوسف حسنش خریداری نداشت
غمزه اش را قابل تیری نبود
لایق پیکانش نخجیری نبود
عشوه اش هرجا کمند انداز گشت
گردنی لایق نیامد ، باز گشت
ما سوی آیینه آن رو شدند
مظهر آن طلعت دلجو شدند
پس جمال خویش در آیینه دید
روی زیبا دید و عشق آمد پدید
مدتی آن عشق بی نام و نشان
بد معلق در فضای بیکران
دلنشین خویش مأوائی نداشت
تا درو منزل کند جائی نداشت
بهر منزل بیقراری ساز کرد
طالبان خویش را آواز کرد
چونکه یکسر طالبان را جمع ساخت
جمله را پروانه، خود را شمع ساخت
جلوه ای کرد از یمین و از یسار
دوزخی و جنتی کرد آشکار
جنتی خاطر نواز و دلفروز
دوزخی دشمن گداز و غیر سوز
عمان سامانی
ساقی و شراب وجام
گه ساقی و گه شراب و گاهی جامیم
گه پخته گهی سوخته گاهی خامیم
اسمای مطهری که کردیم بیان
نام تو بود ، ما ز میان گمنامیم
فانی کشمیری
متوفی 1082
خواهی برسی به گنج
بودم پی گنج و مخزن شاهانه
دیدم که نهفته در دل ویرانه
بشکستن این طلسم شد کار جنون
خواهی که رسی به گنج شو دیوانه
محوی استرآبادی
قرن سیزدهم
هزار دام
آن ره که من آمدم،کدام است ای دل
تا باز روم که کار خام است ای دل
در هر گامی هزار دام است ای دل
نامردان را، عشق حرام است ای دل
عین القضاة همدانی
مقتول 525
در کشور عشق
در کشور عشق جای آسایش نیست
آنجا همه کاهشست افزایش نیست
بی درد و الم توقع درمان نیست
بی جرم و گنه امید بخشایش نیست
حضرت ابوسعید ابوالخیر