دلی مشعله افروز

شمعیم  و  دلی  مشعله  افروز و  دگر هیچ

شب تا به سحرگریه ی جانسوز و دگر هیچ

افسانه  بود    معنی  دیدار ،  که   دادند

در  پرده  یکی   وعده مرموز و دگر هیچ

خواهی که شوی باخبر ازکشف کرامات

مردانگی و  عشق    بیاموز و  دگر هیچ

زین قوم چه خواهی؟ که بهین پیشه ورانش

گهواره تراش اند  و  کفن دوز  و  دگر هیچ

زین مدرسه هرگز مطلب علم که اینجاست

لوحی سیه و   چند  بدآموز و    دگر هیچ

خواهد بدل عمر ،  بهار  از  همه  گیتی

دیدار  رخ یار  دل  افروز  و   دگر هیچ

ملک اشعرای بهار

تمناهای ناممکن

ای بسا بیچاره مردم  کز خیال

در   جهان   آرزوها     خفته اند

وز   تمناهای    ناممکن   مدام

ترک شادیهای ممکن گفته اند

ادیب طوسی

دار دو در

هر که   در کوی تو    بر عزم  تماشا    می رود

چون کلیم   ازخویشتن  در طورسینا   می رود

یوسف از کنعان  به پای خودنمی آید  به مصر

در   هوای    جذبه     عشق  زلیخا      می رود

یا  همی  گویم   سخن  از  قامت    موزون  یار

رفته رفته      پایه  نظمم      به بالا     می رود

در طریقت  نقش پای  سالکان را   کس  نیافت

هر که  می آید   درین ره   بی سروپا   می رود

تاب رسوایی نداری   مست شو،  معذور  باش

هرکه هشیاراست ازاین میخانه رسوا می رود

اندرین  دار دو در   یک روز اقامت   بیش نیست

آنکه   دی آمد    به دنیا       باز   فردا    می رود

عاقل خان رازی خوافی

خانه می خواهی چه کار ؟

دوستت دارم پریشان ، شانه می خواهی چه کار ؟

دام بگذاری اسیرم ، دانه می خواهی چه کار ؟

تا ابد دور تو می گردم ، بسوزان عشق کن

ای که شاعر سوختی ، پروانه می خواهی چه کار ؟

مردم از بس شهر را گشتم یکی عاقل نبود

راستی تو این همه دیوانه می خواهی چه کار ؟

مثل من آواره شو از چاردیواری درآ !

در دل من قصر داری ، خانه می خواهی چه کار ؟

خرد کن آیینه را درشعر من خود را ببین

شرح این زیبایی از بیگانه می خواهی چه کار ؟

شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن

گریه کن پس شانه ی مردانه می خواهی چه کار ؟

مهدی فرجی

لاف محبت

تورا خبر زدل بی قرار باید و نیست

غم تو هست ولی غمگسار باید و نیست

اسیر گریه ی بی اختیار خویشتنم

فغان که درکف من اختیار باید و نیست

چو شام غم دلم اندوهگین نباید و هست

چوصبحدم نفسم بی غبار باید و نیست

مرا زباده نوشین نمی گشاید دل

که می بگرمی آغوش یار باید و نیست

درون آتش ازآنم که آتشین گل من

مرا چو پاره ی دل درکنار باید و نیست

بسرد مهری باد خزان نباید و هست

به فیض بخشی ابر بهار باید و نیست

چگونه لاف محبت زنی ؟ که ازغم عشق

ترا چو لاله دلی داعدار باید و نیست

کجا به صحبت پاکان رسی ؟ که دیده تو

بسان شبنم گل اشکبار باید و نیست

رهی بشام جدایی چه طاقتی است مرا ؟

که روز وصل دلم را قرار باید و نیست

 رهی معیری