گامی دو نرفته

 

 

آن  کس که درون سینه را دل پنداشت

گامی دو نرفته  جمله حاصل  پنداشت

علم  و  ورع   و  زهد   و  تمنا  و  طلب

این جمله رهند، خواجه منزل  پنداشت

بابا افضل کاشانی 

ای آنکه هم

 

ای  آنکه   هم   آغاز  و  هم   انجام  توئی

هم ساغر  و   هم  باده  و هم جام  توئی

هم عشقی وهم عاشقی وهم معشوق

هم  مرغی  و  هم دانه و  هم  دام توئی

فخار شیرازی 

بر تخت سلیمان

گرعارف حق بینی چشم از همه  برهم زن

چون دل به یکی دادی، آتش به دوعالم  زن

هم  نکته‌ ی  وحدت  را  با  شاهد یکتا   گو

هم   بانگ   اناالحق   را   بر دار   معظم  زن

هم  چشم تماشا  را  بر  روی  نکو    بگشا

هم  دست  تمنا  را  بر گیسوی   پر  خم  زن

هم  جلوه‌ی  ساقی  را  در جام  بلورین  بین

هم باده‌ی بی ‌غش را با ساده‌ی  بی غم زن

ذکر  از  رخ  رخشانش با  موسی عمران  گو

حرف از لب جان بخشش با عیسی مریم زن

حال  دل   خونین را  با  عاشق   صادق   گو

رطل  می  صافی  را   با  صوفی   محرم  زن

چون  ساقی  رندانی،می با لب خندان  خور

چون  مطرب مستانی  نی  با  دل  خرم   زن

چون   آب بقا    داری  بر  خاک   سکندر   ریز

چون جام به چنگ  آری  با  یاد   لب جم   زن

چون  گرد حرم  گشتی با  خانه خدا  بنشین

چون می به قدح کردی برچشمه‌ی زمزم  زن

در پای   قدح  بنشین   زیبا  صنمی    بگزین

اسباب ریا  بر  چین  ،  کمتر    ز دعا  دم  زن

گر تکیه دهی   وقتی  ، بر تخت سلیمان  ده

ور پنجه  زنی  روزی  ،  در  پنجه  رستم  زن

گردردی  از او بردی صد خنده  به  درمان کن

ورزخمی ازاو خوردی صد طعنه به مرهم زن

یا  پای  شقاوت   را   بر   تارک  شیطان   نه

یا  کوس   سعادت را  بر   عرش   مکرم   زن

یا  کحل  ثوابت   را  در چشم   ملائک   کش

یا   برق   گناهت   را   بر   خرمن    آدم  زن

یا خازن  جنت شو  ، گلهای   بهشتی  چین

یا  مالک   دوزخ  شو  ،  درهای    جهنم  زن

یا  بنده‌ی   عقبا شو ، یا خواجه‌ی   دنیا شو

یا  ساز  عروسی کن ، یا  حلقه‌ی  ماتم  زن

زاهد   سخن   تقوی    بسیار   مگو   با  ما

دم درکش ازاین معنی،یعنی که نفس کم زن 

گر  دامن  پاکت را   آلوده  به  خون  خواهد

انگشت  قبولت   را  بر  دیده‌ ی  پر نم  زن

گر  هم  دمی  او  را  پیوسته  طمع   داری

هم  اشک  پیاپی  ریز   هم  آه  دمادم  زن

سلطانی اگر  خواهی  درویش مجرد  شو

نه رشته به گوهرکش نه سکه به درهم زن

چون خاتم کارت را   بر دست  اجل  دادند

نه تاج به تارک نه ، نه دست  به  خاتم زن

تا  چند   فروغی  را   مجروح   توان  دیدن

یا  مرهم  زخمی کن  یا  ضربت محکم زن

فروغی بسطامی 

زندگی یعنی چه؟

   

 

شب آرامی بود می روم در ایوان، تا بپرسم از خود زندگی یعنی چه؟ مادرم سینی چایی در دست گل لبخندی چید ،هدیه اش داد به من خواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجا لب پاشویه نشست پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد شعر زیبایی خواند ، و مرا برد، به آرامش  زیبای یقین با خودم می گفتم: زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست رود دنیا جاریست زندگی ، آبتنی کردن در این رود است وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟ هیچ!!! زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت زندگی در همین اکنون است زندگی شوق رسیدن به همان فردایی است، که نخواهد آمد تو نه در دیروزی، و نه در فردایی ظرف امروز، پر از بودن توست شاید این خنده که امروز، دریغش کردی آخرین فرصت همراهی با، امید است زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک به جا می ماند زندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگ زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق زندگی فهم نفهمیدن هاست زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست فرصت بازی این پنجره را دریابیم در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم پرده از ساحت دل برگیریم رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند چای مادر، که مرا گرم نمود نان خواهر، که به ماهی ها داد زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت زندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماست لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست من دلم می خواهد قدر این خاطره را دریابیم

سهراب سپهری 

نه به

 

مرد را به عقلش نه به ثروتش

 

 

زن را به وفایش نه به جمالش

 

دوست را به محبتش نه به کلامش

 

عاشق را به صبرش نه به ادعایش

 

 

مال را به برکتش نه به مقدارش

 

 

خانه را به آرامشش نه به اندازه اش

 

اتومبیل را به کاراییش نه به مدلش

 

 

غذا را به کیفیتش نه به کمیتش

 

درس را به استادش نه به سختیش

 

 

دانشمند را به علمش نه به مدرکش

 

مدیر را به عمل کردش نه به جایگاهش

 

 

نویسنده را به باورهایش نه به تعداد کتابهایش

 

شخص را به انسانیتش نه به ظاهرش

 

دل را به پاکیش نه به صاحبش

 

 

جسم را به سلامتش نه به لاغریش

 

 

سخنان را به عمق معنایش نه به گوینده اش

 

منبع : نامعلوم